ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΟΥ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΥ

Το παιχνιδι του ανταγωνισμου...

Εγω δικα μου παιδια δεν εχω παρατηρω ομως συνεχως διπλα γνωστα μου ζευγαρια παντρεμενα με παιδια να τα μεγαλωνουν, σχεδον ολοι, με εναν ιδιο κ απαραλλαχτο τροπο που καθοριζει ως μονη λυση επιβιωσης για αυτα τον αναταγωνισμο με τους συνομιληκους τους.

Δεν τα αφηνουν ποτε σε ομαδικα παιχνιδια να χασουν, γιατι παιδια ειναι κατα πως λενε κ δεν κανει να πληγωθουν, λες κ ηττα δεν ειναι μερος της ζωης μας, αντι να τα μαθουν να γινουν καλυτεροι παικτες κ να μπορεσουν μια μερα να κερδισουν με την αξια τους κ τη μαγκια τους.

Αν τυχει κ τσακωθουν με τα αλλα παιδια, θα παρουν το μερος τους χωρις να κοιταξουν ποιος φταιει αντι να δειξουν στο παιδι τους τα λαθη του κ να το βοηθησουν ετσι να γινει καλυτερος ανθρωπος.

Ακουω παιδια να τσακωνονται για το ποιο ειναι ομορφοτερο, καλυτερο, ψηλοτερο κ κανεις δεν αντιδρα. "Εγω εφτασα πρωτος, εγω κερδισα, εγω ειμαι πιο δυνατος" και αλλα τετοια ξεστομιζονται με ευκολια απο τα χειλη μικρων παιδιων κι εγω αναρωτιεμαι πως γινεται να μη βρεθηκε κανεις να τους μιλησει για τις μεγαλες αξιες αυτης της ζωης, την ανθρωπια, το σεβασμο, την εκτιμηση, τη συγχωρεση, την αγαπη για το συνανθρωπο...

Ο ρολος του γονιου δεν μπορει να ειναι μονο προστατευτικος οφειλει να ειναι κ παιδαγωγικος κ αυτη η αισθηση ανταγωνισμου που καλλιεργουν οι σημερινοι γονεις στα παιδια τους δε νιωθω οτι μπορει να λειτουργησει παιδαγωγικα σε καμια περιπτωση...

Δηλητηριαζουμε δυστυχως τα παιδια μας με τις δικες μας ηλιθιες αντιληψεις για τη ζωη που βασικο τους χαρακτηριστικο γνωρισμα ειναι ο ανταγωνισμος, να κανω περισσοτερα λεφτα απο το διπλανο, να αποκτησω μεγαλυτερο σπιτι, καλυτερο αυτοκινητο, εξοχικο σε πιο μοδατο μερος απο εκεινον και παει λεγοντας...